Βασικός στόχος για την ειδικότητα της Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης (ΦΙΑπ) είναι η βελτίωση της ποιότητας της ζωής του ασθενούς. Αυτό προυποθέτει την Θεραπευτική προσέγγιση για τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, την Πρόληψη για τα αναμενόμενα προβλήματα και τις επιπλοκές καθώς επίσης και την Βελτίωση και διατήρηση των λειτουργικών ικανοτήτων του (σωματικών, ψυχολογικών, κοινωνικών). Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται ένας στρατηγικός σχεδιασμός με θεραπευτικές παρεμβάσεις πολλαπλές, πολυδιάστατες αλλά πάντα εξατομικευμένες!
Ο Φυσίατρος ή Ιατρός Αποκατάστασης αξιολογεί καταρχήν την παρούσα εικόνα και τις ανάγκες του συγκεκριμένου ασθενούς. Για την ΦΙΑπ είναι σημαντικό εκτός από το ιατρικό ιστορικό του, το οικογενειακό καθώς επίσης και το κοινωνικό του. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει τις προηγούμενες δραστηριότητες του ασθενούς ώστε να προτείνει τις καταλληλες παρεμβάσεις και προσαρμογές και να βελτιώσει την λειτουργικότητα όσο πιο κοντα γίνεται σε αυτό που ήδη είχε πριν την εμφάνιση της νόσου. Επίσης οφείλει να υπολογήσει την πιθανότητα επιδείνωσης της κλινικής εικόνας για την πρόληψη των επιπλοκών.
Η επικέντρωση είναι στον ασθενή και όχι μόνο στην πάθηση. Αντιμετωπίζουμε τον ασθενή Α με ΣΚΠ και όχι έναν ασθενή με ΣΚΠ. Για παράδειγμα ένα πρόβλημα το οποίο αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για έναν ασθενή μπορεί να θεωρείται ανύπαρκτο για έναν άλλο.
Πέρα από την Φαρμακευτική αγωγή του ασθενούς για την αντιμετώπιση των διαφόρων προβληματων και συμπτωμάτων του ασθενούς, ο φυσίατρος μαζί με την ομάδα του έχει έναν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση του ασθενούς σε μία νέα κινητική συμπεριφορά. Αυτό επιτυγχάνεται με τη βοήθεια ειδικών προγράμματων άσκησης, κινησιοθεραπείας καθώς και σύγχρονων προγράμματων τεχνολογικής υποστήριξης.
Εκτός από την συνεργασία του φυσιάτρου με άλλους ιατρούς (νευρολόγους), είναι απαραίτητη η συνεργασία μεταξύ των μελών της ίδιας ομάδας ώστε να υπάρχει ένας κοινός στόχος για όλους: την πρόοδο της λειτουργικής εκπαίδευσης του ασθενούς. Συνεργασία λοιπόν μεταξύ ασθενούς και ομάδας. Μεταξύ των διαφορετικών μελών της ομάδας, μεταξύ οικογενείας, ασθενούς και ομάδας.
Στη βιβλιογραφία πολλές φορές η ΣΚΠ χαρακτηρίζεται ως η νόσος με τα χίλια πρόσωπα. Υπάρχει μεγάλη ανομοιογένεια και ποικιλομορφία στην κλινική εικόνα. Πολλά και διαφορετικά είναι και τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ένας ασθενής με ΣΚΠ: Το αίσθημα κόπωσης και η αδυναμία – από τα πιο δύσκολα όπως περιγράφουν πολλοί ασθενείς – η σπαστικότητα, τα προβλήματα κινητικότητας, οι διαταραχές ισορροπίας και της εν τω βάθει αισθητικότητας, της όρασης, η έλλειψη συντονισμού, η πτώση γνωστικών λειτουργιών, οι διαταραχές στην ούρηση, στην αφόδευση, στην σεξουαλική λειτουργία, στον λόγο, στην κατάποση, της διάθεσης, ο πόνος, η δυσκολία στην μεταφορά, στις δραστηριότητες καθημερινής διαβίωσης (ADL), στην εργασία, στην κοινωνική ζωή.
Ο Φυσίατρος εκτός από την παρακολούθηση και την προστασία του ασθενούς με την πρόληψη των επιπλοκών, φροντίζει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα αποκατάστασης να τον εκπαιδεύσει να χρησιμοποιεί και να ΄εκμεταλλευεται΄ ό,τι η νόσος δεν του επηρεάζει την συγκεκριμένη περίοδο. Ο τελικός στόχος είναι η αυτονομία του ασθενούς. Βέβαια, οι ικανότητες του συνεχώς αλλάζουν λόγω της ιδιαιτερότητας της νόσου και για αυτό το λόγο είναι απαραίτητος ο συχνός έλεγχος και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων της ομάδας ώστε να γίνονται αντισταθμίσεις για τη λειτουργική απώλεια και τους περιορισμούς τους οποίους η ασθένεια επιβάλλει κάθε φορά. Στην ουσία γίνεται επανεκπαίδευση του νευρομυϊκού συστήματος και τελικά το άτομο μαθαίνει να εκτελεί με διαφορετικό αλλά ΄σωστό΄ τρόπο τις δραστηριότητες του.
Συμμετοχή της φυσιάτρου Μαρκέλλας Σεγρέδου με θέμα ομιλίας: Η διαχείριση του ασθενούς με Πολλαπλή Σκλήρυνση, στην ενημερωτική ημερίδα για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας, η οποία διοργανώθηκε από την κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Ηλιούπολης σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Σλήρυνσης κατά Πλάκας, τον Απρίλιο του 2015
