Στόχος της είναι η διάγνωση και κυρίως η εκτίμηση των συνεπειών της παθολογίας, οι οποίες μπορεί να περιορίσουν λειτουργικά την ανεξαρτησία των ασθενών στην καθημερινότητα τους, επηρεάζοντας έτσι την ποιότητα της ζωής τους.
Ο ιατρός Αποκατάστασης (ή Φυσίατρος) θα πρέπει να ταυτοποιήσει την βλάβη, την ανικανότητα, την αναπηρία του ασθενούς, να καθορίσει τη λειτουργική ικανότητα του, να αναγνωρίσει την βαρύτητα του περιορισμού και κυρίως των παραγόντων που την ενισχύουν και τέλος να σχεδιάσει ένα λειτουργικό πρόγραμμα αποκατάστασης εξατομικευμένο για τον συγκεκριμένο ασθενή.
Ανάλογα με τις απαιτήσεις της πάθησης ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να περιέχει φαρμακευτική αγωγή, επεμβατικές τεχνικές ή και συμπληρωματικές θεραπείες, φυσικοθεραπευτικές μεθόδους, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, ψυχολογική υποστήριξη.
Για τον λόγο αυτό ο Φυσίατρος είναι ένας ιατρός που είναι απαραίτητο να συνεργάζεται με άλλες ειδικότητες ιατρικές (όπως ορθοπαιδικοί, νευρολόγοι, νευροχειρουργοί κα) και μη (όπως φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ψυχολόγοι, τεχνίτες κατασκευαστές ορθώσεων, προθέσεων κα) ώστε να εφαρμόζεται ο σχεδιασμός της αποκατάστασης.
